Achtung!!!

«Pervoe i poslednee, čego my trebuem ot genija, – ėto ljubvi k istine». Ėti slova Ioganna Volfganga Gete stali putevodnoj zvezdoj dlja prozaika Vagrama Kevorkova. Glavnyj geroj ego rasskazov – pravda. I zorkij glaz, i čutkoe ucho, i cepkaja tvorčeskaja pamjat, i učastlivoe serdce, i nemalyj žiznennyj opyt – vse ėto neobchodimo pisatelju. No prežde vsego nužna ljubov k slovu. «Groza chodila, chodila krugami, mešala zasnut, i ona ležala na svoej krovati, dumaja o sebe, o muže, o syne – postepenno ot ėtich myslej prostupili slabye dalekie zvezdy, potom kriki utrennich petuchov, potom raspachnulsja za derevnej širokij lug, rassypalas veselymi stajkami zemljanika, i ona beret i beret ee i ne možet otorvatsja ot ėtoj sladkoj vyzrevšej jagody. No glucho vorčit za rekoju v nabuchšich tučach i vot uže udarilo pervymi kapljami – i davaj Bog nogi! Tolko vletela v izbu – raskololo grozoj tjaželoe nebo, achnulo – žachnulo, tresnulo strašno, sognulo vetrom zelenye zarosli, zastonali, zavyli vetvi i vot-vot strašnoj vodoj