Attention please!!!

Nareštі vіjna dlja nʹoho skіnčylasja. Do skonu ïï vystačytʹ. Vіjna navčyla bačyty, chto spravžnіj, a chto hnyljak. Zrobyla neščadnoju pam’jatʹ. Bo jak zabuty chlopcіv, jakym nіkoly vže ne pobačyty domu. Mykola Havryljuk ne buv naïvnym: žyttja joho žorstoko terlo. Ne čekav počestej. Nі na ščo osoblyve ne rozrachovuvav, ale j hadky ne mav, ščo možna buty takymy neterpymymy do vsʹoho, ščo vyrіznjaje čolovіka, jakyj mіsjacjamy žyv u blіndažі, pyv vodu z kaljuž і zabuv pro suchu postіlʹ. Zaprosto nakydajutʹ jomu obrazlyvі «avatar», «vbyvcja», «psychіčno nenormalʹnyj». Dramatyčnoju і navіtʹ avantjurnoju bula joho doroha dodomu. A tam use pіšlo ne tak. Tjažko bulo zvykaty navіtʹ do asfalʹtu pіd nohamy. Ščosʹ nezbahnenne vіddalylo družynu, zabralo vzajemorozumіnnja іz synamy. Vіn uže ne bažanyj na robotі. Nezdolannymy buly mury bjurokratіï. Usіm stav čužyj, nіkomu ne potrіben. Pryrečenyj zalyšytysja naodyncі zі svojeju vіjnoju. «Menі krašče bulo zahynuty», — karavsja dumkoju. І zvіrom oskaljuvavsja na nespravedlyvіstʹ. Duže nespodіvano joho kynulo pіd oskolky ljudsʹkoï bajdužostі — tak nedorečno j bezžalʹno nazdohnala joho cja vіjna. І vynesla vyrok. Usіm.